zeven op zeven

18 september 2006

Wie ik ben

             

Tot december vorig jaar was ik eigenlijk vrij serieus met politiek bezig, als beleidsmedewerker van Ludo Helsen op het  provinciebestuur en ook een tijdje als OCMW-raadslid in Herentals. Op de provincie probeerde ik hoofdzakelijk werk te maken van een goed cultuurbeleid, van plattelandsontwikkeling, van communicatie. Maar ook Europese dossiers, duurzaamheid, sociale huisvesting, lokale en sociale economie spraken me bijzonder aan. Allemaal thema’s die in het leven van heel veel mensen een verschil kunnen maken. Ook in het OCMW en in de sociale huisvestingsmaatschappij Eigen Haard werd ik getroffen door een aantal dossiers, en vooral door de mensen achter de cijfers en letters.

    

Op 1 januari van dit jaar zette ik die engagementen opzij. Ik kreeg namelijk een aanbod dat ik niet kon weigeren: ik mocht zakelijk leider worden van de Beethoven Academie in Mechelen, een magnifiek klassiek orkest. Wie me kent, weet dat mijn hart ook in mijn vrije tijd klopt voor cultuur, toneel en muziek. (En okee, af en toe ook voor een quizje, in een parochiezaal of op tv…)

       

Waarom ik erop sta

    

Zes maanden lang draaide ik mee in een schitterende wereld, en de toekomst zag er geweldig uit. En toen besliste de Vlaamse Regering, met Bert Anciaux op kop, dat de Beethoven Academie geen subsidies meer zou krijgen. Het orkest werd ter dood veroordeeld. Dat was ten eerste een bewijs van een ernstig gebrek aan dossierkennis en visie van een minister, en eigenlijk zelfs van een hele regering, die niet genoeg aandacht heeft voor schoonheid en ontroering. Maar ten tweede, en nog belangrijker, betekende dit een echt sociaal drama: door één pennentrek van de minister kwamen veertig professionele muzikanten op straat te staan. Ze vielen zonder werk, en de overheid kon hun zelfs niet de ontslagvergoedingen garanderen waar ze recht op hadden. Tot op vandaag probeer ik er mee voor te vechten dat die werknemers tenminste in hun rechten gerespecteerd zouden worden.

         

Van een fantastische culturele wereld kwam ik dus terug in een harde sociale werkelijkheid terecht. Ik heb altijd gedacht dat niets me meer kon ontroeren dan muziek, kunst en cultuur. Maar nu weet ik dat er nog één ding is dat me meer aangrijpt: de ellende en het onrecht dat mensen wordt aangedaan door hogere wetten en besturen, die geen respect hebben voor de dromen, de gevoelens en de waardigheid van mensen. En om daar iets aan te veranderen sta ik op de lijst. Want ook in Herentals, Noorderwijk en Morkhoven kan meer dossierkennis, meer menselijkheid, meer betrokkenheid en meer respect geen kwaad.

      

Oeps!

      

Tsja, een gewone verkiezingstekst met programmapunten enzovoort, zal je op deze site niet meteen vinden. Natuurlijk wil ik volledig voor cultuur gaan: voor een goed draaiend cultuurcentrum waar iedereen aan zijn trekken komt. Of voor een opwaardering van het Begijnhof, een prachtig stukje levende geschiedenis, waar mensen in harmonie en rust moeten kunnen wonen en genieten. En uiteraard wil ik een bloeiend verenigingsleven voor jong en oud, waardoor niemand zich uitgesloten hoeft te voelen. En vanzelfsprekend wil ik een duurzaam sociaal beleid voor iedereen, met betaalbare grond- en huurprijzen, met aandacht voor veiligheid en welzijn. En natuurlijk droom ik van een bruisende samenleving waar iedereen zich thuisvoelt.

    

Maar dat zijn allemaal programmapunten die je niet op 1-2-3 realiseert of in slogans kunt formuleren, en ik doe dus geen beloftes. Alleen garandeer ik je dat ik mijn best wil doen. Met heel mijn hoofd, hart en ziel. 7 op 7, 16 op 24. Want een mens moet ook nog eens kunnen slapen.

 

Als je dat ziet zitten, mag je (liefst zo massaal mogelijk) op 8 oktober het bolletje achter mijn naam aanstippen. En vergeet de collega’s niet!

    

Nuttige tips? Zin in een therapeutische babbel? Bel me, schrijf me, laat gerust iets weten:

vraaghet@bartmichiels.be .