Nimat AZ!
Jeetje. Terwijl ik mijn allereerste blogberichtje alhier wou beginnen met een sympathiek overkomende algemene introductie over culturele koetjes en kalfjes, word ik in snelheid gepakt door de actualiteit. En moet ik een nogal Jiddisch ogende titel boven het stukje plaatsen.
Maar zo multicultureel kunnen we helaas niet beginnen. De actualiteit gebiedt me even stil te staan bij een bijzonder lokaal fenomeen, dat evenwel overal ter wereld opduikt: het “nimby”-syndroom: not in my backyard, weet u wel. Of “niet in mijn achtertuin” in het schoon Vlaams. NIMAT dus.
Wat wil het geval? Enkele bewoners van het Vlietje, het pittoreske steegje in de Nederrij (en toevalligerwijs mijn buren), vinden dat steegje niet zo gezellig meer. Door de uitbreiding van het ziekenhuis (het AZ uit de titel) dreigt hun privacy in het gedrang te komen – lees hier en hier meer daarover. Ze startten een petitie met een aantal bezwaren. Met die petitie zijn ze niet aan mijn deur komen aanbellen, maar soit.
En wat wil het geval nog? In de aanbesteding werd al voorzien dat de ramen van de nieuwbouw van melkglas voorzien moeten worden. Dus eigenlijk veel “ado” omtrent “nothing”.
Een nimby-oprisping, dus. En ik kan toch een beetje als ervaringsdeskundige spreken: al 25 jaar is het ziekenhuis mijn buur. Ik vind het geweldig: de spoed is vlakbij, bij ziekte of bevallingen van vrienden en familie kan ik meteen op bezoek, en ook de Huisartsenwachtpost is maar 20 meter stappen. Schaduwkantje is wel dat een aantal patiënten en bezoekers vanuit hun kamer een magnifiek uitzicht hebben op mijn blote bast terwijl ik in de tuin aan het werken ben. Maar dat is misschien niet alleen voor mij genant.
‘Elk voordeel heb zijn nadeel’ dus, zoals een van de allergrootsten ooit poneerde.
Anderzijds (je bent CD&V’er of niet) hebben mijn buren wel een punt: de parkeerdruk is bij momenten meer dan behoorlijk. Net zoals de parkeerdruk bij buren van andere grote instellingen, bedrijven, of winkelcentra. Die parkeerdruk staat bijna om de twee maanden op de agenda van de Raad van Bestuur van het Ziekenhuis, maar oplossingen worden niet op eentweedrie gevonden. Maar we werken eraan.
Tweede punt voor de buurt: de communicatie vanuit het ziekenhuis bij dergelijke werken is zo goed als onbestaande. Beter een goede gebuur dan een verre vriend zoals ze zeggen, en voor grote bedrijven en instellingen is dat niet anders. Een duidelijker communicatie- en informatiebeleid naar de buurt (en soms kan een simpel briefje volstaan) had hier veel onnodige hommeles kunnen vermijden. Ik kaart dat dan ook aan op volgende Raad van Bestuur.
Maar voor de rest: SHALOM!
www.bartmichiels.org 
Geef een reactie