Het Kind Moet een Naam hebben – voetnoot 8

[8]

Uiteraard zijn er mogelijke angeltjes. Maar die werden ook al aangepakt in het huidige wetsvoorstel. Bij alleenstaande moeders, bijvoorbeeld, spreekt het voor zich dat er maar 1 naam kan worden doorgegeven (tenzij de natuurlijke vader het kind erkent, uiteraard).

Het enige waar we nog niet helemaal uit zijn, is het geval van ouderschap door mensen van hetzelfde geslacht. Maar als we het natuurlijk-poëtische principe aanhouden, dan moeten we dit technisch kunnen aanpassen op maat van moeders en meemoeders. En van vaders en meevaders.

Uiteraard komt na de eerste generatie dubbelenamenkinderen een tweede generatie. En jammer maar helaas, dan moet er een naam sneuvelen (we hebben immers consideratie voor de ambtenaren van de Dienst Bevolking, en de ruimte op de identiteitskaarten is beperkt). Heel arbitrair laten we dan de tweede naam vervallen. We laten de ouders dus niet kiezen welke naam vervalt, dat heeft de natuur al in hun plaats gedaan (meerbepaald: toen de grootouders van het nieuwe kind hun eerste baby kregen).

Het tweedegeneratieschema ziet er dan uit als volgt:

De namen Lepère en Janssens sterven in dit geval dus uit, alleszins in deze stamboom. Daarom excuseren we ons bij de opa en oma Lepère en Janssens, maar dat is de harde wet van de natuur. En het is de natuur, en niet de mens, die in dit geval beslist heeft.